Ey kendini rutinlerde zorlayan insan ...
Zamanı geldiğinde yürüyüp yola devam etmek..buraya kadarki seyahatin yoldaşlarından ayrırmak adımları bir noktadan sonra....zamanı geldiğinde tanıdık mekanı bırakıp tanımadık olana geçebilmek...taşınmak , taşımak kendini sürükleye, sürükleye...zamanı geldiğinde terk etmek bilip de çok iyi yaptığın şeyleri....yıllanmış ezberleri silmek defterinden, silinmeyen izleri gerekirse yırtıp atmak...yatağın öbür tarafına bile kıvrılmayı yabancılarken , tutup uyumamak sabaha kadar arada bir ve sonra yüzünü başka bir yastığa yaslamak...yüzüne oturmuş çizgilere inat bir bebek neşesiyle emeklemek yaşamın orta yerinde ... yaşayıp bırakmak ve bir sonraki anı sonsuz bir ilgiyle kucaklamak... kendi kendini defalarca hayal kırıklığına uğratıp da, bıkmadan yola düşmek kendinin peşinden... seni tanımlayan herşeyi sıyırıp soymak üzerinden ve geriye ne kalırsa yüzünü ona dönmek ve bakmak derinden... ve bununla var olabileceğini anlamak..
Nasıl birşey olurdu ?
Ey kendini harekete zorlayan insan ...
Yorulduğunu bağıran bedenin, zihnin, ruhun seni yere çarpmadan , zamanı geldiğinde durmak yerinde.... hiçbir şey yapmadan durmak...sana gelen sesleri duymak... bilmiyorum'un, bu kadarı bana yeter'in, sağlık olsun’un, elimden gelenin en iyisini yaptım’ın olağanlığının gücünde dinlenmek...zamanı geldiğinde, içine kendini koyduğun tanıdık, tanımadık tüm mekanların aynı olduğunun ayırdına varmak... rutinin o boğazına dolanan denizci düğümü söküldüğünde, belki yine aynı insana, aynı şeyleri yapmaya , aynı mekana ve aynı dostun sıcaklığına yönelmenin basit gerçekliğiyle yaşamayı seçebileceğini anlamak....
Nasıl birşey olurdu ?
Ey kendini kaybedip kaybedip, yine kendinde bulan insan...
“Salatalığın en uç bağının usulca dalından kopuşu” gibi , keskin yargıların ağırlığından, geri dönülmez sanılan kararlardan, “düzgün, doğru, ahlaklı, kabul edilebilir, yeterli” olma tanımlarının boyunduruğundan ve arsız, doymak bilmez zihnimizin hiç durmadan yükselen çıtasının baskısından şöööyle derin bir nefes alarak özgürleşmek....
Zamanı geldiğinde bütün bunların oyunun bir parçası olduğunu görüp de nihayet tadını çıkartmak ....
Nasıl birşey olurdu ?
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder